Werkgelegenheid

Werkgelegenheid of tewerkstelling is de aanwezigheid van voldoende werk is voor de beroepsbevolking van een streek of land. Werkgelegenheid is te onderscheiden van het ontbreken van werkloosheid: hoewel het toenemen van werkgelegenheid een daling van de werkloosheid kan veroorzaken, kan het ook een groei van de beroepsbevolking bewerkstelligen, waardoor de werkloosheid netto zelfs kan stijgen.

De werkgelegenheid van een project of sector kan worden onderverdeeld in drie subcategorieën.

1. Directe werkgelegenheid: aantal mensen werkzaam binnen een project of sector
2. Indirecte achterwaartse werkgelegenheid: werkgelegenheid bij de toeleverende industrie aan een project of sector die verband houdt met het betreffende project of de betreffende sector
3. Indirecte voorwaartse werkgelegenheid: werkgelegenheid die kan ontstaan als gevolg van spin-off effecten die veroorzaakt worden door een nieuw project

Er is volledige werkgelegenheid, wanneer alle werknemers die willen werken een arbeidsplaats kunnen vinden. Dit betekent niet per se een werkloosheid van 0%, maar meestal een acceptabel geacht niveau dat rekening houdt met bijvoorbeeld frictiewerkloosheid en seizoensgebonden werkloosheid.

Of volledige werkgelegenheid mogelijk is en hoe die dan te bereiken is, staat ter discussie. Zowel de klassieke economen als de twintigste-eeuwse monetaristen geloofden sterk dat de vrije marktvoor volledige werkgelegenheid zou zorgen, of andersom, dat alle werkloosheid in een ongereguleerde markt vrijwillig is.^[1] Van Karl Marx en Friedrich Engels is de stelling afkomstig dat volledige werkgelegenheid onmogelijk is binnen een systeem van ongereguleerd kapitalisme: dit heeft behoefte aan een “industrieel reserveleger” van werklozen om de prijs van arbeid te drukken. John Maynard Keynes betoogde dat alleen overheidsingrijpen volledige werkgelegenheid zou kunnen scheppen; dit advies werd na de Tweede Wereldoorlog een speerpunt van de sociaaldemocratie.